Voor de liefhebbers
Af en toe publiceer ik stukken met levensthema’s
op één van mijn sites…
Hieronder de link!
https://creatiekrachtenlevenskunst.nl/publikaties/
Dankjewel
Lieve lezers, volgers en geinteresseerden,
De afgelopen jaren heb ik op deze persoonlijke blog veel gedachten, visies en belevingen gedeeld over wezenlijke levensthema’s in het algemeen, van mij persoonlijk, of van de mensen waarmee ik in aanraking kwam maar ook over de processen van cliënten waarmee ik werkte of medewerkers binnen bedrijven waarmee ik een traject deed. Ik wilde bijdragen aan bewustzijnsverruiming, levensgeluk en blijheid en persoonlijke groei en tips aanreiken hoe het lichter, makkelijker en interessanter kan worden in het leven van alledag of het leven dat we graag willen creëren.
Omdat ik boeken schrijf, online veel deel, social media inzet op allerlei manieren, en in mijn actuele activiteiten en werk veel tijd stop, heb ik moeten besluiten om het schrijven op deze blog te beeindigen. De tijd ontbreekt mij. Er zijn zoveel manieren waarop wij elkaar kunnen tegenkomen, inspireren en leren. Ik hoop dat het leven voor jou verrassend en interessant mag zijn. En dat, indien je nog worstelt of onderweg bent naar een nieuwe bestemming, je gesteund mag worden door de juiste mensen, zowel professioneel als privé.
Ik wens je dan ook uitsluitend voorspoed, verrassing en groei toe. Wie weet ontmoeten wij elkaar live een keer en als dat zo mocht zijn, dan zie ik uit naar ons gesprek en onze wederzijdse inspirerende uitwisseling. Want mensen blijven voor mij de meest fascinerende wezens, die ik graag leer kennen. En inderdaad: de kwaliteit van onze relaties, bepaalt de kwaliteit van ons leven!
Het was een genoegen om hier schrijvend aanwezig te zijn en jou even al lezend te ontmoeten. Weet dat ik het enorm heb gewaardeerd.
Warme groet,
Miranda Nanda Maria van Dijk
De lichtheid van het bestaan!
Elk nieuw jaar weer maken wij een lijstje van onze voornemens en wat we graag zouden willen. Maar waarom sneuvelen ze alweer in februari? Vaak omdat we geen concreet plan hebben. Het verlangen niet diep genoeg gaat. We er niet echt voor willen gaan. De urgentie niet groot genoeg is. De misere nog niet het dieptepunt heeft bereikt. Maar weet dat je leven niet opnieuw voorbij komt. Dit is het. Nu. Dit moment. Iets anders is er niet. En het stopt een keer. Je leven houdt een keer op. En je weet nooit wanneer. Is het dan niet belangrijk om het vandaag en morgen echt voluit te leven? In plaats van naar de kalender te staren en te hopen dat het na de zomer beter wordt? Dat het wel weer over zal gaan? Dat wat voor je bestemd is vanzelf op je pad komt? Hoe realistisch is dat?
Maak maar eens een horizontale tijdbalk, een lange lijn, met links je geboorte en helemaal rechts 80 jaar. Zet maar eens een streepje op die tijdlijn waar jij nu bent. Zie je hoelang je mogelijk nog hebt? Heb je nog volop de tijd om van alles uit te proberen? Of zie je nu dat de tijd toch nog redelijk beperkt is? Hoe ga je die invullen? Wat ga je doen met de tijd die jou nog rest? Ben je je bewust van de tijd die jou nog rest?
Als we in onze innerlijke wereld kunnen kruipen, als we de moed vinden om naar onszelf te kijken, als we op onderzoek uitgaan waarom we doen wat we doen, waarom we vrezen of bewonderen, waarom we weglopen of blijven, hunkeren of negeren, de kop in het zand steken of ruiterlijk aangaan waar we zo bang voor zijn, dan ontstaat er vooruitgang.
Vooruitgang is uiteindelijk wat elk mens wil.
We willen niet vastzitten, vastlopen of tegen een (innerlijke) muur aanknallen. Er zijn allerlei methoden om die nare gevoelens die dat vastlopen oproept te vermijden: een workaholic worden, uiterlijk zorgen dat we voor anderen steeds aantrekkelijk zijn, onze agenda overvol plannen, oeverloos pleasen zodat mensen ons aardig vinden, veel drinken en eten, ons verliezen in sex of kortstondige affaires, intimiteit zorgzaam vermijden, uren televisie kijken of gamen tot de vroege morgen, ons ego opblazen door een internet-identiteit te creëren die helemaal niet bestaat, liegen en bedriegen, drugs gebruiken, shoppen tot we er bij neervallen, perfectie nastreven maar daardoor nooit tot daadwerkelijke uitvoering komen, iets of iemand willen waarvan we weten dat het onmogelijk is…
Hoe komen we tot de lichtheid van ons bestaan?
Door verwachtingen van anderen bij hen te laten. Door onszelf te accepteren en lief te hebben. Door te weten wie wij zijn en daar aandacht aan te besteden. Door dingen uit te proberen, fouten te maken, dat te erkennen en daardoor te leren wat we echt willen of anders kunnen doen. Door zacht en liefdevol te zijn voor dierbaren en onszelf. Door prioriteit te geven aan onze waarden. Door nee en ja te zeggen in overeenstemming met onze waarden. Door de betrekkelijkheid te ontdekken van identiteit, status en ego. Door op zoek te gaan naar wat ons energie geeft. Door eerlijk te zijn naar onszelf en anderen en integer te blijven. Door geen beloftes te doen die we niet kunnen/willen waarmaken. Door te begrijpen dat we een druppel in de oceaan zijn. Maar dat we daardoor ook onderdeel uitmaken van die oceaan. Dat we een deel van het grote geheel zijn. Dat we een lichaam hebben en een identiteit hebben gevormd maar dat dit niet is wie wij zijn. Dat we bewustzijn zijn. Dat we een ziel hebben, een bewust weten dat niet denkt, maar gewoon weet.
Waarom moeten wij van alles doen en presteren? Dat is het ego in ons dat denkt dat het zich moet bewijzen. Want anders hebben wij het idee niets te zijn of niets voor te stellen. De wortel van dat nastreven ligt in onze subjectieve minderwaardigheidsgevoelens. Maar juist door er vooral te zijn, met onze energie, onze glimlach, onze aanwezigheid, daarin ligt alles besloten wat wij in essentie zijn. Die energie vult elke ruimte waarin wij bewegen. Waar wij stil zijn. Dat is ons licht. En daarin ligt onze lichtheid. In Zijn. Niet in hardnekkig willen manifesteren. Niet in handgrondig ergens tegenaan stampen. Niet in veiligheid en zekerheid nastreven buiten onszelf. Want dat alles verdwijnt omdat het een ilussie is, het bestaat niet. En als we het denken te hebben gerealiseerd, die zekerheid, dan zal het leven ons laten zien dat het in één seconde wegvalt door iets dat buiten ons lag. Alles wat binnen in ons is, is onze werkelijkheid. Wij hebben geen invloed op de bewegingen van anderen. Ze komen voorbij, blijven soms een tijdje, soms langer, of verdwijnen weer.
De mens is een wezen dat graag ergens bij hoort. Juist de mensen die nergens meer expliciet bij willen horen, hebben begrepen dat bij jezelf horen, vrede met jezelf hebben, tot thuiskomen leidt. Dan komen er ook mensen tot je die resoneren met jouw innerlijke staat van zijn. De mens kan jou ontmoeten op het niveau dat die mens zichzelf heeft ontmoet. Dat is afhankelijk van iemands Zijn, bewustwordingsproces, achtergrond, emotionele en intellectuele vermogens. Elk mens leeft en doet naar zijn eigen vermogens. Daar is geen enkel oordeel over. Juist het niet oordelen over jezelf of anderen leidt tot lichtheid en nabijheid.
Ik wens jou in dit splinternieuwe 2019 veel lichtheid in jou en je bestaan toe!
Eindejaars-Overdenking & Nieuwjaar-Mogelijkheden!
Een jaar vliegt best wel snel voorbij. Vind je niet? Belangrijk om dan te doen wat je echt wilt en te zijn met wie je wilt zijn. Life is short, don’t waste it, is mijn devies.
Het was een interessant jaar voor mij. Mijn debuutboek kwam uit en heeft meer dan 250 mensen bereikt. Ik deed een enerverend maatschappelijk project met een belangrijk thema: familieloos maar met vrienden een familie bouwen. Daar schreef ik mijn volgende boek over dat 14 december jl. uitkwam en binnen een week alweer 100 mensen blij maakte. Ik ontmoette veel onbekende mensen. En koos zeer bewust voor het afsluiten van 20 jaar initiatieven voor de lesbische community. Het resulteert in een nieuwe richting in initiatieven, wat vanaf januari begint met De Zingevers. Het voelt een beetje als een twintig jarig huwelijk beëindigen, omdat de koek gewoon op is, en ik grote behoefte heb aan nieuwe ervaringen, nieuwe werelden ontdekken en van daaruit weer groeien en nieuwe mensen inspireren.
Ik bouwde stapsgewijs aan de nieuwe onderneming, wat best een uitdaging is om de juiste strategie te kiezen die aanslaat en ook overeenkomt met mijn ideeën over integriteit, omdat mijn hoofddoel niet commercieel is maar maatschappelijk. Mensen helpen die vastlopen om vrij te worden, doe je niet voor het geld. Maar je moet wel eten en drinken, woonruimte betalen en een sociaal leven kunnen leiden en jezelf kunnen verwennen en daar is ook geld voor nodig. Vanaf januari 2019 zal ik daarom ook nieuwe dingen gaan doen en andere dingen niet meer. Voor het werk dat ik doe en de doelgroep is een vrijblijvende online aanpak niet passend. Ik ontdekte nieuwe plekken en genoot van cultuur en nieuwe psychologie-kennis. Bezocht lezingen en festivals als voedsel voor mijn ziel. Ik trad wat meer naar buiten online om de juiste mensen te ontmoeten, die ik graag in mijn privéleven uitnodig als potentiële nieuwe vrienden. En ik mocht een nieuwe prachtige huisgenoot begroeten, Mooitje, die eerst op straat rondzwierf en later moeder werd en bij vier hondjes en een lieve vrouw woonde maar daar niet kon blijven. Ze werd mijn prachtige nieuwe jonge rode poesje, die een zonnestraaltje voor mij is. Ook de boerderij was weer een fantastische plek om tot rust te komen. Ik bezocht eilanden en was veel aan zee. Had uitdagende sessies en trajecten met mensen die hun vastlopen wilden doorbreken. Gaf online veel sessies, ook om zichtbaarheid te vergroten. Het was absoluut op een aantal gebieden de hoogste tijd voor vernieuwing en doorpakken. Een jaar van grote transformatie. Daarnaast behoud ik graag wat ik koester en wat mij energie geeft, ook dat kreeg de nodige aandacht dit afgelopen jaar. Wat niet werkte liet ik los. Ook mensen die niet meer bij mij pasten liet ik los. De ruimte die daardoor ontstond was heel fijn en verrassend.
Vijf jaar is wat mij betreft een meer realistische periode om te evalueren en de stand van zaken op te maken in het persoonlijk leven. Om te zien of de juiste kant op bewegen van toepassing is.
Wat heb jij de afgelopen vijf jaar allemaal gedaan, neergezet, beleefd en ook niet gedaan? Heb je ergens spijt van? En waarom? Wat vond je waardevol? Wat bracht je verder en wat bracht echte vooruitgang waar je blij van werd?
Een bijna doodervaring, crisis, verlies, ernstige ziekte, faillissement en scheiding, allemaal situaties die ons aanzetten tot stilstaan bij waar het leven voor ons écht om gaat. Een wakker schudden, losmaken van vanzelfsprekendheden, contact maken met onze essentie. Opmerkelijk dat we dat vaak allemaal nog nodig hebben, voordat we durven doen en leven zoals we dat echt willen. Maar gelukkig geeft het leven ons al deze lessen en sommige lessen zijn zeer ingrijpend, omdat ons bewustzijn een erg sterke impuls nodig heeft om werkelijk wakker te worden.
De afgelopen vijf jaar heb ik op persoonlijk vlak ontdekt dat ik lang vooral de schoonheid wilde zien in mensen. Dan hoefde ik geen afscheid te nemen van mensen en waren er geen consequenties. Je zou het identificatie met illusie kunnen noemen. Maar het naderend afscheid was onvermijdelijk. Er was wel degelijk gebrek aan wederkerigheid en gelijkwaardigheid. Dus uiteindelijk nam ik toch afscheid, hoe jammer ik dat ook vond. Ik ontdekte ook dat ik degene was die vrijwel altijd dingen in gang zette, en anderen daar graag gebruik van maakten, maar dat ze zelf weinig bewogen of deden. Daar hield ik dus mee op. Ik leerde om minder te bewegen en gewoon te laten ontstaan. Ik leerde ook dat gelijkwaardigheid veel te lang niet mijn eerste aandachtspunt is geweest, omdat ik gericht was op een groep bouwen waar ik dan onderdeel van kon uitmaken. Of mensen wilde ontmoeten die dezelfde taal spraken. Maar ik kwam er achter dat ergens bij horen voor mij anders voelt, dan wat de meeste mensen nastreven. Die grote groep is vaak niet de groep waar ik bij hoor. En ik kwam erachter dat ik geen behoefte meer voel om bij een groep of beweging te horen. Dat met mij zijn voldoende is. Dus ik koos ervoor om een nieuwe koers te varen en ook alleen te staan, nieuwsgierig naar wat er dan zou gebeuren.
Verbinding en groei zijn altijd thema’s geweest waar ik grote fascinatie voor had, ze zijn heel persoonlijk en belangrijk. En steeds meer. De betekenis ervan is door de jaren heen echter wel veranderd voor mij. Verbinding heeft niets te maken met grote groepen mensen ontmoeten. Het zit veel meer in de details en het bewustzijn van mensen, het innerlijk van mensen, dat wel of niet resoneert met mijn innerlijk. Velen zijn gericht op gezelligheid, een sociaal moment, een activiteit, afleiding crëeren, terwijl dat geen diepere betekenis hoeft te hebben. En juiste die diepere betekenis is mijn waarde. Mensen ontmoeten is geen probleem in deze digitale tijd, het aanbod is groot, maar echte verbinding maken vraagt iets anders. Ik besloot om trouw te zijn aan die diepere betekenis willen ervaren en het gevolg was een nieuw sociaal landschap. En daar vrede mee hebben omdat dit een natuurlijk gevolg is van kwaliteit en inhoud nastreven. Ik kende het al van kleins af aan, het alleen staan, maar ik wil geen concessies doen ten aanzien van mijn grote waarde diepgang en inhoud.
De verbinding met onszelf, is nodig om ontspannen te kunnen bewegen in de sociale wereld. Waardoor we erkenning niet meer hoeven najagen, aandacht niet meer overmatig zoeken in diverse uithoeken, eigenwaarde niet meer blijvend hoeven verversen door bewondering, zelfliefde niet meer hoeven vergroten door bevestiging van anderen, bestaansrecht niet meer hoeven voelen door goedkeuring, veiligheid niet meer buiten ons zoeken, omdat we bij onszelf een veilig en warm thuis hebben gevonden. Onszelf kunnen omarmen en verwarmen. En wie er dan op een natuurlijke wijze op ons pad komt, kunnen wij vriendelijk begroeten en nieuwsgierig leren kennen, met innerlijke rust en alle tijd, omdat we weten dat die ander ons niet hoeft te vervullen, omdat we die vervulling al in ons voelen. In elke stap die we zetten, in ieder moment dat we leven, in elke blik die we de wereld rond laten gaan, helder, zonder oordeel, maar met dankbaarheid die ons dagelijks blij maakt, kunnen we zien wie we zijn geworden. En wie de ander werkelijk is. Helder waarnemen is belangrijk.
Onze wereld creëren we zelf. Door onze perceptie en interpretatie. Door te zien waar het om gaat en waar het niet om gaat. Door de veiligheid die wij in onszelf hebben gevonden te koesteren. Door uit te reiken naar anderen, die dat maar al te goed begrijpen, omdat ze eenzelfde tocht aflegden. Door ons lot niet in de handen van anderen te leggen maar door verantwoordelijk te worden voor ons zelf en ons leven. Dat betekent niet dat we niet aanhankelijk mogen zijn, en soms tegen een ander willen aankruipen op bepaalde momenten, onze kwetsbaarheden graag delen, onze twijfels en onzekerheden ook. Dat maakt ons een compleet mens. Maar dat is niet het enige dat we kunnen delen. Wat wij zelf naar een contact of relatie kunnen brengen is wat wij kunnen geven. Ook onze kracht, daadkracht, levenslust en levensvisie, is er om te delen. Zodat wij een goede balans behouden en ruimte laten voor het menselijke, dat in elk mens leeft: kracht en kwetsbaarheid.
Met elke stap die we zetten, bepalen wij onze koers. Met elke overtuiging die we trouw naleven ook. Soms veranderen onze stappen. Soms veranderen onze overtuigingen. Omdat we leren en groeien. Omdat wij veranderen. Omdat we ervaren dat we niet meer de mens zijn van 20, 15 of 10 jaar geleden. Dat betekent dat we zijn gegroeid. Dat we steeds beter weten wie wij zijn. En we ervoor kiezen om ons leven te leven op basis van wie wij Nu zijn. Niet op basis van wat er ooit was. Je kunt niet achteruit leven, enkel vooruit. Dat achteruit is namelijk vaak niet meer wat we willen. Soms vraagt dat veel van ons, om daar uit te stappen, soms iets minder indien we stevig op onze eigen benen staan. Soms nemen wij afscheid, soms ontmoeten we daardoor nieuwe mogelijkheden in onszelf. Of geven ruimte aan de delen die we hebben verwaarloosd in onszelf.
Maar elke stap die je zet in overeenstemming met wie je nu bent, wat je echt wilt en wat je gelooft, brengt je altijd dichter bij jouw waarheid en kern. En uiteindelijk is in die kern je ware rust en geluk te vinden. Indien we onze kern kunnen delen met een ander dan is dat prachtig. Soms vraagt dat moed van ons en uitreiken. Ook dat is een keuze en stap vooruit om onze persoonlijke werkelijkheid te eren.
Eerste kerstdag begroet ik een groep onbekende mensen in mijn boerderij, die net als ik kerst graag samen vieren, met verrassende ontmoetingen en mooie gesprekken. Dat kan allemaal omdat ik bewoog en iets in gang zette. Dat was een keuze. En tweede kerstdag begroet ik een grote groep vrouwen tijdens mijn jaarlijks kerstdiner in Amsterdam, die liefde of vriendschap graag in hun leven willen. Allemaal keuzes door te bewegen, jezelf te laten zien en ervoor te gaan. Iets waar ik heilig in geloof en graag doorgeef aan anderen. Walk your talk. Words without action are just empty words.
Ik wens je een interessant en vervullend 2019, met levenskracht en vervulling die je nastreeft, ongeacht wat dat van jou vraagt. Want vernieuwing en innerlijke bevrijding vragen soms veel, maar brengen ook waanzinnig veel. Elke stap die je overtuigd zet, brengt je energie en dichter bij waar je wilt uitkomen. Maar vergeet niet dat ZIJN uiteindelijk volstaat en dat DOEN niet het grootste goed is. Als doen voortkomt uit jouw vrije ZIJN, dan zal er harmonie en energie ontstaan.
Persoonlijk heb ik een zwak voor mensen die geen consessies doen, die bewegen naar wat ze willen, die zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun leven en het niet bij een ander leggen, die trouw zijn aan wie ze zijn, die alleen durven staan omdat ze geloven in een diep samen vanuit gelijkwaardigheid en die staan voor hun doelen en missie in het leven. Ik lees op dit moment veel biografieen van vrouwen die dat deden: Virgina Woolf, Vita Sackville West, Colette, Susan Sonntag, Simone de Beauvoir maar ook in deze moderne tijd Esther Perel, Brene Brown, Eckhart Tolle, Sue Johnson, Oprah Winfrey enz. Allemaal mensen die stonden voor zichzelf en daar vasthoudend in waren, zonder consessies of winstbejag.
Het leven is soms niet makkelijk, maar altijd de moeite waard om trouw aan jezelf te zijn. Jezelf in de steek laten en ontrouw aan jezelf zijn, is de pijnlijkste prijs die je in een mensenleven kunt betalen. En je hebt maar één leven, er is geen tweede kans. Dus kies wijs. Kies voor JOU en jouw diepste expressie leven.
Ik wens je een vervullend 2019 met veel wijsheid!
Miranda Nanda Maria van Dijk
Het onnavolgbare leven
Mijn nieuwste maatschappelijk boek komt over een kleine maand uit: op vrijdag 14 december. Als je er meer over wilt weten, klik dan op deze links:
Boektrailer
Audiofragment
Ik hou ervan om diepgaand aandacht te besteden aan taboegevoelige thema’s, om deze te doorbreken, waardoor we vrijer en harmonieuzer in ons leven kunnen staan. Volgens mij is dat de bedoeling van het leven. Naast je diepste expressie leven en daarmee maatschappelijk bijdragen aan een mooiere wereld.
Iets dat ik persoonlijk graag leef.
Tijdens al deze interessante inspanningen kwam ik steeds dichter bij mijn eigen waarheid. Ik heb niet specifiek iemand nodig om gelukkig te zijn noch iemand nodig om mijn diepste expressie te leven. Daar heb ik mijzelf vooral bij nodig. Maar waarom dan mijn acties op sociaal gebied zou je kunnen denken? Want wat ik hier schrijf is een tegenstrijdigheid als je kijkt naar de thema’s die ik professioneel behandel en waar ik mij maatschappelijk voor inzet. Het is echter zo dat het bevrijdend is om te merken dat het leven goed is zoals het is en dat ik blij ben met wat er is. De verbinding met mijzelf is uiteindelijk het eerste dat er moet zijn om daarna uit te reiken naar de wereld om mij heen. Vanuit spiritueel oogpunt zou je kunnen zeggen dat ik mij niet identificeer met mijn verleden en met gebruikelijke maatschappelijke normen. Daarnaast vraag ik mij steeds vaker af of het nodig is om een identiteit te creëren. Een identiteit of zelfbeeld is immers een gecreëerd iets door status, bezigheden, uiterlijkheden en bezittingen. Maar is dat werkelijk wie wij zijn? Ik denk namelijk dat we op een dieper niveau gewoon energie en bewustzijn zijn. Maar het gaat nog iets dieper. Ik heb mijzelf gevonden en dat is genoeg. Ik ben met mijzelf verbonden en dat voelt warm en vol. Als er aansluiting is met anderen op een natuurlijke wijze, dan omarm ik dat zeker en dan maakt mij dat blij. In die interactie valt er weer van alles te leren en ontstaat er groei. Maar het is geen noodzaak meer voor levensgeluk, om het gedreven na te streven. Iets laten ontstaan heeft een eigen tijd en plaats.
Als verwachtingen en verlangens worden losgelaten zou je kunnen zeggen dat je vrij bent en wordt. Ik geloof dat er niemand is, noch verantwoordelijk is, voor het opvullen van wat dan ook. Tevens is niemand iemands bezit, hoe graag we ook zekerheden willen inbouwen. De mens is veranderlijk, situaties veranderen, we groeien, krijgen andere inzichten en wensen, komen in andere levensfasen terecht, en daarmee laten we soms mensen achter ons en trekken soms nieuwe mensen aan.
Voor aanzienlijk wat mensen blijkt een relatie het hoofddoel in het leven. Dat brengt nogal wat verantwoordelijkheden met zich mee. Naast dat we zelf van alles moeten, blijkt die ander ook van alles te moeten doen en zijn. Vanuit tekorten kunnen we dan van alles opvullen en even onze kwetsbaarheden afdekken. Maar op termijn komt het onwankelbare heldere feit toch bovendrijven: die ander is er niet om ons gelukkig te maken. Wij zijn daar zelf verantwoordelijk voor. En daar wringt de schoen toch nog erg vaak helaas. We hebben dat nooit geleerd. Wie we zijn weten wij niet echt. Wat ons gelukkig maakt ook niet. We zijn er niet echt aan toe gekomen. We waren bezig met zekerheden bouwen. Wegblijven van onze angsten en kwetsbaarheden. De prijs die we daar soms voor betalen is hoog. Ergens onderweg zijn wij onszelf verloren. Hebben we afscheid genomen van alle plannen die we voor onszelf hadden. Want die ander blijkt slechts onze spiegel. Maar die ander is niet onze vader of moeder die voor ons zorgt en ons goedkeurt. Want daar zit vaak de angel als we eerlijk durven zijn.
Begrijp mij niet verkeerd: ik geniet intens van prachtige interacties en openhartige ontmoetingen, ze zijn een cadeau dat ik niet zou willen missen en ervaar het als mooie aanvulling in mijn leven. Maar ik realiseer mij dat de verbondenheid die ik met mijzelf voel, een katalysator is voor de wijze waarop ik nu vrij in de wereld sta en beweeg. Ik voel mij verbonden met de natuur om mij heen, met prachtige expressievormen, met mensen die spontaan tot mij komen, met de bedoeling die ik heb in dit leven, met korte encounters, met alles dat dagelijks te zien, ruiken, voelen, horen en proeven is. En dat is behoorlijk wat. Dat vult mijn hart volledig. Ik zoek niet meer, ik streef niets meer overmatig na, ik hoef niets meer te vinden. Ik ben. Ik heb mijzelf gevonden. En dat is een volheid die mij stil maakt. Dat gun ik velen. Zo niet, iedereen. Vanuit die staat van zijn wordt waarnemen helder. En dankbaarheid groot. Ik vind het leven interessant en onnavolgbaar. Zoals de zee, is er eb en vloed en verandering. Een steeds bewegende golf die uitrolt en telkens weer opnieuw begint. Laat je verrassen. Ik doe dat ook elke dag en dat maakt mij gelukkig.
Het wonder van verwonderen?
Zo’n roodpaarse lucht en dan de vogels die vrolijk kwetteren in de bomen. De geur van vers gemaaid gras die ik blij opsnuif. Het warmrood van mijn favoriete port in een mooi gevormd glas op een rank fragiel pootje. De pasta dampend uit de oude omapan van die lieve vriendin die lief voor mij kookt. Het oude koppel dat hand in hand aan de waterkant zit en elkaar af en toe aankijkt. Het kleine kind dat haar hoofd op de schouder van haar moeder legt en opgelucht zucht. De jonge en oude honden die samen uitgelaten over het strand rennen en elkaar af en toe speels bijten omdat ze in hun element zijn. Mijn lieve kleine poesje Mooitje die mij teder aankijkt en tegen mij aan drukt om nog dichter bij te zijn. De dialoog in een geweldige film waar ik kippenvel op mijn armen van krijg door de intense emoties. Het boek dat ik niet kan neerleggen door de fantastische woorden en beelden die het in mij oproept. De spreker waar ik ademloos naar luister en kijk omdat ik geraakt wordt door de diepte van de boodschap. En dan die vrouw die ik bewonder, omdat ze zoveel wijsheid en compassie uitstraalt en deelt, dat ik slechts stil kan zijn en nog meer van haar wil leren. Maar ook het verdriet dat ik voel als ik merk dat de mensen die drie levensfasen geleden in mijn leven kwamen, nu niet meer bij mij passen. Het afscheid dat ik de afgelopen jaren nam van meerdere mensen waar de verbinding en gemeenschappelijkheid mee verdween. Het besef dat de existentiële eenzaamheid bij ons menszijn hoort en niet verdreven kan worden door welke activiteit dan ook. Dat maakbaarheid een beperkt gebied bestrijkt en niet geldt voor gevoelens of de mogelijkheid om bij elkaar te horen. Maar dat we wél de mogelijkheid hebben om onze kwetsbaarheid daarover te delen en soms elkaar daardoor kunnen vinden.
De verwondering over het leven dat we krijgen en wat wij daar zelf mee kunnen doen, blijft fascinerend. In mijn werk hoop ik bij te dragen aan het vergroten van een perspectief dat bijdraagt aan levensvreugde en zelfredzaamheid en om beklemmende en verkrampte ontwikkelingen te verminderen of tenietdoen. We zijn wat we denken is vaak de grondslag voor het leed dat we zelf creëren. De realisatie van dat gegeven geeft sommige lucht en nieuwe mogelijkheden, bij anderen veroorzaakt het confrontatie met het eigen onvermogen om dit om te vormen naar iets dat acceptabel is of blij maakt. 70% van het leed wordt door de eigen geest veroorzaakt. Het andere deel is dusdanig belastend aanwezig door erfelijke en persoonlijke aanleg dat er weinig verbetering mogelijk blijkt en de beschadiging helaas te diep zit.
Hoe kunnen wij ons blijven verwonderen over de wonderen van de natuur en de mens? Hoe kunnen wij de vitaliteit in ons lichaam behouden en ons ouder worden accepteren en zelfs de schoonheid ervan zien doordat we wijzer, relaxter en evenwichtiger worden en ons minder druk maken over wat er allemaal zogenaamd moet? Hoe kunnen wij ons liefdesleven sprankelend en uitdagend houden naast de emotionele veiligheid die we ook graag ervaren? Hoe kunnen we meer van onszelf gaan houden zodat het houden van met anderen makkelijker wordt? Hoe kunnen we onze kwetsbaarheid als kracht gaan ervaren en daardoor veel toegankelijker worden voor mensen om ons heen, omdat we zien dat we allemaal met dezelfde dingen te maken krijgen, soms in een andere vorm, maar niettemin allemaal menselijke thema’s waar we iets mee moeten? Hoe kunnen we de ander niet meer als de ander zien maar gewoon als een mens die net als wij graag gezien, gehoord en geliefd wilt zijn? Wij zijn helemaal niet zo anders, wij mensen. We gebruiken wellicht andere woorden, andere uiterlijkheden, andere verhalen, andere bezigheden, maar in essentie willen wij allemaal hetzelfde. Doe ik ertoe voor jou? Zie jij mij? Hou je van mij precies zoals ik ben? De diversiteit van al die vormen heeft eenzelfde kern. Dat we goed zijn zoals we zijn. En hoe sterker we daar ons best voor doen, hoe groter de inspanning daarvoor is, hoe overmatig we overcompenseren om dat te bereiken, het is gelijk aan de zelfafwijzing die we op onszelf toepassen. Soms al vroeg geleerd door de afwezige, afkeurende, mishandelende of verwaarlozende ouder/opvoeder. Wij kunnen dat patroon doorbreken.
Het wonder dat jij bent wordt zichtbaar als je al die lagen afwerpt. Als je contact maakt met je hart en ziel. Daar is jouw pure mooie kern te vinden. De liefde die jij bent. De ontdekking dat je goed bent zoals je bent. Het besef dat je niet beter, mooier, slimmer of rijker hoeft te zijn. Zijn volstaat. Dat jij er bent is meer dan genoeg. En als jij dat besef wilt uitdragen in de dagelijkse expressie die helemaal bij jou past waardoor je iets wilt geven aan de wereld, dan is dat de zingeving die je kunt vinden. Maar het wonder van je leven dat ben je zelf. Dat zit in je adem, in je oogopslag, in het kloppen van je hart, in de liefde die jij bent. Verwonder je en wees het wonder dat je bent.
De aantrekking wordt het conflict en de levensles
Mensen doen wat ze doen. Daar kunnen we weinig tegen inbrengen. We kunnen enkel bepalen wat WIJ doen en willen en hoe wij reageren op anderen.
Menselijke relaties zijn dynamisch. Jij zegt wat, de ander zegt wat. Jij doet wat. De ander doet wat. Daar kunnen we geen protocol op loslaten. Dat is ook geen proces wat we kunnen beheersen. Mensen kunnen je ontmoeten op het niveau dat ze zichzelf hebben ontmoet. We kunnen geen zekerheden inbouwen. Soms proberen we dat door afhankelijkheid te creëren of door contracten af te sluiten. Maar dat blijkt soms een gevangenis te worden voor beide deelnemers. 50% van de huwelijken blijkt ontbonden te worden. Dus zekerheden nastreven blijkt vaak een verkrampte beweging die de realiteit niet overleeft. Kunnen omgaan met onzekerheid brengt meer vrijheid.
Mensen blijven als ze gezien en gehoord worden. Als ze het idee hebben dat hun behoeften voldoende worden vervuld. Of ze blijven omdat ze (denken) niet in staat (te) zijn om voor zichzelf te zorgen. Dat kan zowel een financiële als emotionele basis hebben. Uiteindelijk blijkt die oplossing ook weinig vervulling te brengen omdat tekorten in jezelf nooit tot vervulling leiden, ook als we een ander hebben aangesteld om die taak op zich te nemen.
Wat we zo fantastisch in aanvang vonden in die ander, wordt bijna altijd het onderwerp van conflict. Want wat die ander liet zien, was wat we zelf nog moesten leren. Maar naarmate de tijd verstrijkt, worden we weer geconfronteerd met onszelf. We zullen daar zelf aan moeten staan, wat we bewonderden in de ander, zelf vaardig in worden. Dat is vaak een grote klus maar niet onmogelijk.
Veel mensen zijn heel lang nog op zoek naar een moeder of vader die ze nooit (of niet beschikbaar) hadden. Ze hopen dat de partner dat goed gaat maken. Maar dat is het verlangen van een kind. Dat is geen volwassen verlangen. Daarmee stellen we onze fase van volwassen worden enkel uit. Het verhaal wat we vertellen aan onszelf is het verhaal van het kind in ons. Het kind dat niet durft en niet kan. Zelf verantwoordelijkheid nemen voor ons leven en wat we voelen, blijft daardoor buiten bereik. We bouwen er geen zelfvertrouwen mee op. Deze boodschap kan nogal wat losmaken bij mensen. Machteloosheid en paniek zijn gevoelens die zomaar kunnen opspelen. Maar wellicht dat de verwarring eindelijk wat kan openbreken. Verwarring is een scheur in de muur die we gebouwd hebben om ons te beschermen tegen iets wat al lang niet meer bestaat: het verleden en de ervaringen die we niet zijn vergeten en nog elke dag met ons meesjouwen omdat we ze nog niet verwerkt hebben.
Willen wij een autonoom en zelfbepalend mens worden, dan zullen we voor onszelf moeten staan. Met alles wat dat met zich meebrengt. Voor sommigen is dat heel veel. Voor anderen blijkt dat een nieuwsgierige zoektocht. Van het kindverlangen naar de rijpe volwassen mens. Afscheid nemen van de romantische illusies die we zo lang meedragen, omdat we nog geen afscheid kunnen nemen van de hoop die we nog steeds koesteren: het verleden dat zo teleurstellend was maar ooit anders wordt. Enkel ons verhaal over dat verleden kunnen we herschrijven. Onze vernieuwde perceptie en interpretatie brengt die verandering. Het kan in één enkele seconde veranderen, onze beleving over dat verleden. En daarmee kunnen wij onszelf bevrijden, de illusies loslaten en de dagdromerij stoppen.
Het betekent een stap in de realiteit zetten. Naar onze innerlijke bron gaan. Waar alle antwoorden te vinden zijn, als we oplettend zijn. Mits we verantwoordelijkheid nemen. De stap naar een volwassen leven. Afscheid nemen van het gekwetste kind dat nog steeds hoopt dat het krijgt wat ze nooit heeft ontvangen: veiligheid, zekerheid, aandacht, begrip en onvoorwaardelijke liefde.
Wat we hopen te vinden is wat we onszelf kunnen geven. Want door dat kleine bange kind in ons te omarmen als de volwassene die we nu zijn, maken we de weg vrij voor een geheel nieuwe energie. Niemand hoeft ons te helen, beschermen of voor ons te zorgen. Dat doen we zelf. Mensen willen gewoon bij ons zijn omdat ze ons als mens mooi vinden. Met onze kwetsbaarheid en kracht. Dat maakt ons aantrekkelijk voor onszelf en voor de ander. Er hoeven geen gaten gevuld te worden in ons hart of leven. We vervullen ons zelf. En daarmee is er een zee van ruimte om te geven en niet meer krampachtig ‘te zoeken’ of ‘nodig’ te hebben.
Vanuit die start ontdekken we dat contacten en relaties heel anders voelen en we zowel verrijkend kunnen zijn voor een ander als verrijking kunnen vinden bij een ander, vanuit een gelijkwaardige basis.
Als we het conflict in onszelf oplossen worden relaties voedend. Die relaties zijn vaak duurzaam en gezond. Het heeft soms tijd nodig voordat we dat realiseren. Maar als we tot dat punt komen, veranderd er veel. We worden de volwassen mens die het leven zelf vormgeeft. Daarmee bouwen we een nieuwe mens op; de mens die we altijd al waren, in onze pure kern en die eindelijk bevrijd werd door het verhaal van het kind dat we waren achter ons te laten en de moedige volwassene te worden!
De tijd van Licht en Bewustzijn
Een nieuw seizoen kondigt zich aan. De tijd van meer introspectie. Ramen en deuren gaan weer dicht. De kachel gaat weer aan. Een ideale tijd om bij jezelf thuis te komen. En dat gevoel is een wens voor nog behoorlijk wat mensen.
Introspectie is nodig om vooruitgang te kunnen boeken op zowel persoonlijk als professioneel vlak omdat zelfkennis zich vertaalt naar groei in bewustzijn en bewustwording over wat wezenlijk belangrijk is en wat positief werkt om alles uit jou te kunnen halen als mens en professional. Als je jezelf goed kent worden je keuzes bewuster en hebben ze meer impact op de kwaliteit van je leven.
Het is mijn professionele missie om mensen die nog veel in het donker leven naar het licht te brengen. Naar het licht in zichzelf en het licht in de wereld. Dat is een uitdagende taak die zowel vergt dat ik mijn eigen donker heb verwerkt waardoor ik zelf in het licht leef waardoor ik zowel professioneel als persoonlijk die impact kan hebben. En eveneens als rolmodel kan dienen voor hen die daar behoefte aan hebben.
Als het donker al vroeg in een mensenleven aanwezig was, dan is de weg naar het licht vaak een lange en ingrijpende. Maar nooit onmogelijk om die weg te gaan. Bereidheid is nodig om die stappen te kunnen zetten. Het resultaat hangt af van die bereidheid. Het is geen placebo effect waar ik het over heb, want er zijn wel degelijk wezenlijke stappen te zetten naar heling. Maar zonder bereidheid om het werk te doen dat je daar naartoe kan brengen, zal het donker aanwezig blijven.
Alles begint met het laten groeien van het bewustzijn en het bewustwordingsproces in gang zetten. Wat we niet VOELEN kunnen we niet veranderen. Wat we niet ZIEN kunnen we niet onderzoeken en begrijpen. Wat we niet DOEN brengt ons geen vooruitgang en VERNIEUWING. Wat we niet kunnen LOSLATEN blijven we met ons meezeulen. Voordat we bij het LICHT uitkomen moeten we door ons eigen donker gaan. Er is geen andere weg mogelijk naar heling dan deze. Maar de beloning is groot en het effect op de rest van je leven enorm. Ik gun het elk mens. En ik hoop dat elk mens het zichzelf gunt.
De kwaliteit die we nastreven voor ons leven is vaak gekoppeld aan ons verwachtingspatroon en het geloof in onszelf. Hoe jij denkt over jou bepaalt wat jij de wereld inzet. Hoe jij voelt over jou, bepaalt welke mensen je naar je toetrekt en welke dingen er op jouw pad komen. Soms trekken we dat aan omdat we nog wat moeten leren om verder te komen. Wat we aan ons voorbij laten gaan omdat het niet juist of goed voelt voor ons, is gebaseerd op het ontbreken van herkenning. Wat we zelf kunnen vervullen, geeft ons alle ruimte om met rust, geduld en nauwkeurigheid te kijken naar wat en wie er tegenover ons zit. Dan worden keuzes rustig gemaakt over wie we in ons leven willen uitnodigen en wie niet. Dan kunnen we zien wat we elkaar kunnen brengen en wat niet.
De zomerperiode was een mooie tijd om uit te rusten voor mij. Ik kwam weer op veel onbekende mooie plekken, in de natuur en aan het water, op een eiland en ontmoette weer veel onbekende mensen. Mijn tweede boek DE VRIENDSCHAPSFAMILIE heb ik afgelopen week afgeschreven en gaat volgende week richting uitgeverijen. De afsluitende Reünie van dat maatschappelijk initiatief is binnenkort. Het derde boek HARTSTOCHT TUSSEN VROUWEN behandeld eveneens een wezenlijk psychosociaal thema en nodigt uit tot een nieuw perspectief op liefde, hartstocht en de keuzes in relaties. Aan dat boek begin ik vanaf zaterdag 1 september te schrijven.
De sociale beweging die ik in gang wilde zetten bracht een nieuw boek en een jaar lang veel interactie met onbekende mensen. Werkelijke aansluiting was achteraf beperkt en vandaar dat ik de sociale interactie zal opzoeken bij initiatieven van andere organisaties die met vriendschap, psychologie en filosofie te maken hebben. In elk geval een gemeenschappelijkheid van waaruit nieuwe dingen en contacten kunnen ontstaan op een natuurlijke wijze. Een diepergaande klik is niet maakbaar en ontstaat zelden door koetjes en kalfjes, innerlijke tekorten moeten opvullen of een onoverbrugbaar verschil in waarden en bewustzijnsfasen. Het besef daarover maakt nieuwe invalshoeken mogelijk doordat het helder maakt waar het wel door te vinden is. Die stappen zijn al gezet.
Ik wens je een vervullende septembermaand toe met veel licht en een toename in bewustzijn. Indien je hier echt efficiënt aan wilt werken dan voel je welkom bij mijn transformatie-programma Transformatie naar Bevrijding
Zomer-overdenking
Na de zomer ben ik bij jou terug voor inspirerende verhalen. Voor nu, geniet van de zomer en graag tot eind augustus!
Miranda Nanda Maria van Dijk
Dag van de VRIENDSCHAP – Uitnodiging voor JOU – 23 september
UITNODIGING VOOR JOU:
Zoals beloofd organiseer ik op zondag 23 september een bijzonder event waar VRIENDSCHAP centraal staat. Voor iedereen die aan het vriendschapsproject meedeed. Voor iedereen die nieuwe vriendschappen wil vinden. Voor iedereen die toe is aan een inspirerende avond met onbekenden. Kortom: voor iedereen die VRIENDSCHAP wil vieren.
Graag ontvang ik je persoonlijk op een prachtige locatie binnen Amsterdam CS. Alle details vind je als je onderstaande link aanklikt. Voel je meer dan welkom en wacht niet te lang met je opgeven, want er zijn 34 plekken slechts beschikbaar. Voel je welkom!
23 September – dag van de vriendschap – DE VRIENDSCHAPSREUNIE – UITNODIGING
Romantiek der Schoonheid 